Moestuinieren

De lentes hier in ons deel van de Pyreneeën (het Westen) zijn altijd heeeeeel nat. Het regent bijna elke dag! Soms zelfs meerdere dagen onophoudelijk. Dat maakt dat het ook zo’n groene streek is en dat planten hier bijzonder goed groeien. De bodem krijgt een flinke portie water. Zelfs ook in de zomer regent het nog vaak. (de herfst en winter zijn daarentegen vaak zonnig en warm -hoera!)

Dus, nee. Aan water geen gebrek.

Het vervelende van al die regen is - naast dat het een beetje deprimerend is- dat je ook niet in de tuin kan werken en het gras in een ongezien snel tempo groeit! Het is moeilijk al dat groeiende gras in te halen! Wanneer de regen toch eens een halve of een hele dag ophoudt, ga ik moedig aan het wieden en grasmaaien. Zo ben ik begonnen mijn moestuin-perceeltje terug vrij te maken.

Dit jaar ga ik een klein lief moestuintje maken. Eentje naar mijn hart. Een lapje grond vol bloemen en hier en daar wat gemakkelijke groenten zoals courgetten en prinsessenboontjes. Ik kocht een paar zakjes éénjarige bloemen. Die ga ik binnenkort inzaaien, direct in de grond. En daartussen ga ik dan een paar courgetten- en bonen-planten zetten. Die geven grote hoeveelheden groenten die je verschillende keren kan oogsten, de ganse zomer lang.

Nee, voor mij geen rijen radijzen en wortels. Geen preien of venkels. Tenminste niet dit jaar. We hebben maar een klein tuintje dus ik moet de plaats optimaal benutten. En psst… eerlijk (maar tegen niemand zeggen)… ik vind het te veel werk. Dit jaar ga ik voor gemak.

Zodat ik tijd heb om te genieten van mijn tuintje. Met een glas kombucha in het gras te gaan zitten en te kijken naar al die mooie bloemen. Soms hoeft het niet ingewikkeld te zijn.

Melkfles

Sinds wij hier in de Pyreneeën wonen hebben wij de chance elke week melk van de melkfles te kunnen drinken. Vers van de markt, vers van de koe, gemolken door boerin Angélique, met wie we graag een babbeltje slaan. Ah, is de koe nog steeds niet bevallen? Is ze al tien dagen overtijd? Deze week kunnen we maar twee liter meenemen omdat we moeten delen met iedereen? Ook goed, het smaakt even heerlijk.

Angelique’s koeien grazen het grootste deel van het jaar buiten in de velden, en eten in de winter hooi (geen granen). Het is een kleine gezellige kliek van een vijftiental koetjes. Ze worden goed behandeld, ze hebben een goed leven.

Verse, volle, rauwe melk… ik had het nog nooit geproefd. In België zag ik het één keer per week in de biowinkel staan voor 2,70 euro per liter. Een prijs die me niet in verleiding bracht. Een tijdje later las ik een boek over hoe gezond rauwe melk eigenlijk wel is (niet te vergelijken met gepasteuriseerde of gehomogeniseerde melk uit de supermarkt waarin geen ‘goede bacteriën’ voor de darmflora meer zitten, en ook geen enzymen die we nodig hebben om melk te kunnen verteren… wat veel lactose-”allergieën” oplevert).

Gezond. Ja, ik merk het. En mijn vriend, die voordien eczeem kreeg van melkproducten, ook. We verteren Angelique haar rauwe melk zonder ook maar het minste probleem, en oooooh, wat - is - ze -lekkerrrr !!! Heerlijk romig, een echte lekkernij. (die romigheid van de volle melk is zelfs gezond: melk van grasgevoerde koeien bevat vitamines A en D, die zitten in het vet, en zijn nodig om de minderalen uit melk te kunnen opnemen - hoe jammer die daaruit te halen voor halfvolle of magere melk, dat maakt er een leeg product van).

Ik was vroeger een zoetebek. Ik verslond koekjes, taart en chocolade met grote goesting (vraag het maar aan mijn familie!). Door meer pure, natuurlijke producten te gaan eten is die drang naar zoet beetje bij beetje vanzelf voor een groot stuk weggegaan. Maar sinds ik hier volle melk van de boerderij drink, vind ik zoet zelfs niet eens lekker meer. Mijn comfortfood is nu verse melk! (en zuurdesemcroissants van de markt op zaterdag - maar die zijn niet zoet)

Melk is goed voor elk, het is waar. Maar niet eender welke melk.

En wat zit de natuur toch goed in elkaar. Iets dat gezond is ook zooooo lekker maken. Danku, koetjes.

Hoe ik simpel leef

Simpeler leven, het is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ons moderne leven ziet er “nu eenmaal” op een bepaalde manier uit. Uit huis gaan werken, kinderen naar school brengen, rondrijden, file, ons eten in de winkel gaan kopen, smartphones en computers, aan een bureau zitten om ons geld te verdienen, antwoorden op een stroom van berichtjes, …

Soms vraag ik me af of dat nu eigenlijk “echt” leven is. Het is een beetje artificieel. Nogal druk. Veel gedoe. En het heeft weinig van wat voor mij als “het echte leven” aanvoelt. Zoals wij mensen normaal zouden leven in de natuur. Veel buiten zijn. In de frisse lucht. Met de handen in de aarde. Je eigen eten telen. Wat dieren houden. Zwoegen, bewegen en zweten. Thuis leven en thuis werken. Dichtbij je eigen kinderen. Met een simpel buurtschooltje. En een dorpsgemeenschap die elkaar helpt.

Je eigen truien breien. Leven op het ritme van de dag en van de nacht. ‘s Winters bij het haardvuur. ‘s Zomers op het land.

Eten van het seizoen. Lekker en puur, zoals de natuur het bedoeld heeft.

Stel ik het mij te romantisch voor, dat simpele leven? Waarschijnlijk wel. Maar toch heb ik het gevoel dat het ons deugd zou doen om een beetje meer in die richting op te schuiven. Terug wat meer met onze voeten op de aarde te komen. Terug te komen bij wat “echt” is.

Ik wil niet terug naar het stenen tijdperk. Ik ben dankbaar voor riolering, douches, sociale zekerheid, muziek, mensen, en veel meer. Maar meer van vroeger daarbovenop, dat lijkt mij goed.

Zoals een eigen groentetuin. Misschien wat kippen. Zelf terug dingen maken (DIY) en creatief zijn. Deeltijds werken zodat er ook tijd is om buiten bezig te zijn. Dat mogelijk maken door een wat simpeler huis dat minder kost, minder consumeren en minder bling bling. Je niet opvullen met spullen maar met eenvoud.

Ik probeer zo goed als ik kan terug meer naar de eenvoud te keren. Terug naar de natuur.

Mijn vriend en ik wonen in een klein dorpje in de Pyreneeën. Ons huis heeft minder gekost dan huizen dichtbij grote steden, waardoor de lening niet zo zwaar weegt en we wat minder kunnen werken. Dat creëert tijd. Tijd voor wandelingen in de prachtige natuur hier, tijd voor pottenbakken, tijd voor koken.

Ik werk deeltijds in een stadje op een half uur rijden van hier. In een buitenschoolse kinderopvang. Dat doe ik graag. Mijn vriend is ondernemer en werkt van thuis.

Ons huis heeft maar een mini tuintje, maar vanaf dit jaar mag ik een stukje grond gebruiken van een leegstaande gîte in de buurt, voor een groentetuin!

We doen onze boodschappen op het marktje hier in de buurt, bij de lokale boeren, en in de biowinkel. We geven meer geld uit aan gezond, natuurlijk eten en minder aan uitstapjes naar restaurants, cinema’s of verre reizen. We missen dat niet.

We verwarmen ons huis alleen met de houtkachel. In de winter gaan we ‘s avonds vroeg naar bed, en we staan vroeg op. De kachel en een klein lampje bieden genoeg licht om in de donkere uurtjes te lezen. Soms kijken we naar een film of een serie op de laptop.

We hopen in de toekomst te kunnen verhuizen naar een wat ruimer huis met een grotere tuin, wat dichter bij een klein stadje, zodat ik daar thuis activiteiten voor kinderen kan organiseren (een kinderboerderijtje). Zo zou ik niet meer naar de stad moeten rijden voor werk en zou ik mij het simpele, natuurlijke leven nog meer eigen kunnen maken.

Dat lijkt mij wel het toppunt van een simpel leven. Thuis je geld verdienen terwijl je in de tuin werkt, je eigen eten teelt, je dieren verzorgt. Zo’n omgeving is tegelijk een geweldige speel- en leerplek voor kinderen. Ik maakte een financieel plan voor dit idee en het lijkt zeker mogelijk om hier voldoende inkomsten uit te halen, als je ook een partner hebt die werkt en als je je uitgaven voor de rest simpel houdt.

Dat zijn dromen voor later. Op dit moment … geniet ik van mijn simpel leventje hier en nu…

Zomertuin in een glaasje

Het is winter. Bij het schrijven van deze zinnen zit ik binnen, bij het warme haardvuur. De goesting om naar buiten te gaan is er niet. Achter het raam toont zich een grijze, mistige regen. Nee, dankjewel! Maar deze middag, een kort moment, was het eventjes terug zomer. De frisse roze kleur van frambozen uit de diepvries (nog niet uit eigen tuin, maar binnenkort wel!), verwerkt tot een smeuïge mousse in een glaasje, fleurde het winterleven op. En wat werd ik er blij van!

Ik geloof in eten van het seizoen. Recht uit het veld op het bord. Het is tenslotte zo dat de natuur het bedoeld heeft. En ik kan de soms wat duffe wintergroenten uit onze streken zeker waarderen! Pastinaak, knolselder, warmoes, pompoen, … Met een snuifje kunde, lekker klaargemaakt, doen ze me watertanden in een dampend bord dat goed is voor de ziel.

Maar soms, ja soms, mag het al eens wat extravaganter zijn. Bijvoorbeeld op Kerstfeestdagen of zomaar gewoon, omdat al die grijzigheid doet snakken naar de zon. Naar een warme zomerdag, waarop je met blote voeten in het gras rondsnuffelt in de frambozenstruiken.

Recept voor frambozenmousse:

• verse (of in de winter ontdooide bevroren) frambozen

• griekse yoghurt

• een beetje witte suiker, naar smaak

Meng alles met een staafmixer in een beker of hoge bokaal (ik houd mijn vrije hand rond de mixer, boven de opening, om spatten te vermijden). Je kan zoveel of zo weinig frambozen toevoegen als je wilt, naargelang hoe sterk je wilt dat het naar frambozen smaakt, en hoe fel roze je de kleur wilt. Doe er wel niet te veel frambozen bij omdat het anders te lopend wordt. Ga geleidelijk aan. Doe in een glaasje.

Je kan ook een frambozencoulis maken en deze bovenop de mousse lepelen. Hiervoor meng ik frambozen met een beetje witte suiker. Ik plet de frambozen met een lepel en roer de suiker erdoor, totdat ik de textuur fijn genoeg vindt.

Als je dit recept in de zomer eet, leg je er een paar hele verse frambozen bovenop voor de versiering. Eventueel wat muntblaadjes.

Variant: wil je het romiger, dan kan je mascarpone toevoegen. Wil je het feestelijker, dan kan je er nog wat verkruimelde boterkoekjes over strooien.

Ps: Ik kies hier voor witte suiker omdat die neutraal is van smaak. Gezondere suiker zoals kokossuiker of rapadura geeft een zware karamelsmaak die het frisse van de frambozen wegneemt. Honing zou er lekker bij zijn maar dat mengt niet zo goed (tenzij het heel vloeibare honing is). Gezien er niet veel suiker in dit recept zit, mag het gerust witte zijn voor mij.